Eğer bir ülkede hemen herkes “her şeyin başı eğitim” diyorsa, eğitimin ve eğiticinin bütün ihtiyaçlarının tamamlandığı zannedilir.

Ama ne yazık ki işleri yapmaktan ziyade lafını etmeyi tercih eden toplumlarda ufak ihtiyaçlar dahi öylece kalır; herkes birbirine bakar.

Yine de üzülme öğretmenim, ücra bir köyde en temel ihtiyacın, yani barınağın bile yoksa derdine TOVAK koşar; yanına Betül ARTAM gibi değerli bağışçıları alır.

Ordu Pınarlı’nın Mesudiye köyü öğretmeni Müge YILMAZ’ın lojmanını onardığı gibi… Hem de köy muhtarının ve okul aile birliği başkanının emeğiyle. Yani İMECE ile.

Çünkü TOVAK ve destekçileri sorunlara gözlerini kapatmazlar, “bana ne” demezler. Hemen olsun bitsin de deniz gelsin diye hayal kurmazlar. Damlaları yaratmak peşindedirler.

Peki ya damla? Aslında öyle kolay ki…