TOVAK’ın İMECE’si bu kez Adana Seyhan’daydı.

Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nden Yrd. Doç. Dr. Pınar Fettahlıoğlu ile Öğr. Gör. Çağatay Akyol ve İMECE öğrenci grubu, Topluma Hizmet Uygulamaları Dersi kapsamında seçtikleri Adana Seyhan Zeytinli llkokulu’ndaki onarım çalışmaları, her zaman yanımızda olan destekçimiz Füsun Alkan UZUNER’in maddi katkısıyla tamamlandı.

Yine sıvadı kollarını İMECE, kadını erkeği, öğretmeni, öğrencisi ve köylüsüyle birlikte. Umutsuzluk yoktu artık, yürekler birleşmişti bir kere… Çalışmak işin kolay kısmıydı.

İMECE ruhu okula girer girmez değişim başlamıştı bile. Dış cephesinden başlandı okulun. Kirli duvarlar, dökülen sıvalar yoktu artık. Rengarenk olmuştu duvarlar, üzerinde balonlar, yıldızlar, balıklar. Ressam oldu öğretmenlerle öğrenciler. Keyifle çizip boyadılar.

Bahçe taşları mavi beyazdı artık. Çevre düzenlemesi yaptı gençler. Fırçalarıyla gökyüzünün mavisini yüreklerinin beyazıyla birleştirdiler.

Sınıflar boyanmazsa olmaz dediler. Pırıl pırıl oldu sınıflar, sevinsin diye minikler, boyacı oldu veliler.

Herkese bir iş vardı İMECE de. Acıkınca yensin diye, döner kesti babalar, gözleme yaptı analar.

Okulun bahçesini şenlendirdi köylünün eliyle dikilen yeni ağaçlar.

İşte buydu İMECE. Olabiliyordu işte, hayaller gerçek olabiliyordu. Güç vardı şimdi, güven vardı, inanç vardı. TOVAK, bir köyden daha görevini yapmış olmanın sevinciyle ve bir köyde daha yarının büyüklerine İMECE’nin ne olduğunu öğretmiş olmanın gururuyla ayrılıyordu.

Sıradaki köyüne giderken, manevi mirasını yanına alıyor, biraz daha umut biraz daha inanç ekliyor ve sesleniyordu “ İMECE geliyooor…”